استون مارتین یک شرکت خودروسازی بریتانیایی می باشد که در زمینه مهندسی، طراحی و ساخت خودروهای اسپورت فعالیت می‌کند. این شرکت در سال ۱۹۱۳ توسط رابرت بمفورد و لیونل مارتین تاسیس شد. این دو نفر در همکاری با هم تحت عنوان بمفورد و مارتین، به فروش ماشین‌هایی که توسط کمپانی سینگر در لندن اقدام کردند. آنها در این منطقه خودروهای جی‌دبلیوکی را سرویس می‌نمودند. مارتین در مسابقه ویژه‌ای در آستون هیل، در منطقه‌ای نزدیک آستون کلینتون شرکت کرد، سپس این دو نفر تصمیم به ساخت خودروی خود گرفتند. نخستین ماشینی که تحت عنوان استون مارتین تولید شد، توسط مارتین طراحی شده بود. این خودرو از قرار دادن یک موتور چهار سیلندر کاونتری سیمپلکس، بر روی اتاق یک ایزوتا فرانچینی مدل ۱۹۰۸ تشکیل شده بود. از سال ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۷ استون مارتین بخشی از گروه پرمیر اتوموتیو بود که خود زیرمجموعه‌ای از شرکت فورد محسوب می‌شد. در ۱۲ مارس ۲۰۰۷ در پی انعقاد قراردادی، استون مارتین به کنسرسیومی متشکل از شرکت‌های سرمایه‌گذاری ادیم، شرکت الدار و پرو درایو، که توسط دیوید ریچاردز مدیریت می‌شد، واگذار گردید.
بالاخره پس از سال‌ها، نسل جدید استون مارتین ونتیج از راه رسید. ونتیج جدید، پیشرانه‌ی پرقدرت ۱۲ سیلندر V شکل را با پیشرانه‌ی هشت سیلندر V شکل توئین توربو به قدرت ۵۰۳ اسب بخار تعویض کرده است؛ ولی طراحی جدید و متفاوت در کنار فناوری‌های مختلف به‌کاررفته در آن، نوید محصولی جذاب از استون مارتین را می‌دهد. بسیاری از کارشناسان خودرو، طراحی جدید بخش جلویی و جلوپنجره‌ی جدید را به نمای گربه‌ماهی، جاروبرقی یا حتی مزدا MX-5 تشبیه کرده‌اند. به هرحال نمای جلویی ونتیج، زیبا یا زشت، با تغییرات زیاد و از دست دادن طراحی سنتی مدل‌های پیشین، بسیار جلب توجه می‌کند. مدل ۲۰۱۸ ونتیج، موارد سنتی ونتیج مانند کوپه، موتور جلو و سقف کم‌ارتفاع را حفظ کرده است؛ اما در مقایسه با نسل‌های گذشته، ظاهر بسیار خشن و اسپرت‌تری دارد. با دماغه باریک و شیب‌دار و جلوپنجره‌ی عریض و بازتر، ونتیج جدید همانند یک سگ شکاری زمین را بو می‌کشد تا به طعمه‌ی خود برسد. یک نوار منحنی زیبا، از دریچه‌های هوای بزرگ جانبی شروع می‌شود و پس از طی کردن طول کامل درب‌ها، به گلگیرها و بخش عقب عضلانی ونتیج می‌رسد.
جلوپنجره بزرگ‌تر شده و مستقیماً به اسپلیتر جلو متصل شده است که دقیقا برخلاف طرح نسل گذشته‌ی ونتیج است. چراغ‌های جلو طراحی بسیار نزدیکی با مدل DB10 جیمز باند دارند؛ طول کاپوت و شیب رو به پایین آن بیشتر شده است. علاوه بر این ونتیج جدید در مقایسه با نسل گذشته، فضای کمتری بین چرخ‌ها و سپرها دارد. اگر مجذوب تفاوت طراحی بدنه‌ی ونتیج جدید و نسل پیش از آن شده‌اید، با دیدن کابین و فضای داخلی تمام چرم آن، هوش از سرتان خواهد رفت. ونتیج جدید با داشتن صندلی‌های جدید اسپرت، فرمان مدرن با طرح برش‌خورده در پایین و نمای دو رنگ زیبای کار شده در قسمت‌های مختلف، در مقایسه با نسل گذشته، نمای بسیار مدرن‌تر و اسپرت‌تری را به خود گرفته است. طراحی کابین ونتیج از درها تا داشبورد از دید راننده نمای مقعر دارد. در طراحی کنسول مرکزی نیز از DB10 جیمز باند الهام گرفته شده است. دکمه‌های کنترلی که قبلاً حالت عمودی و آبشاری داشتند حالا تغییر وضعیت داده‌اند؛ دکمه‌های مربوط به جعبه‌دنده در یک نمای مثلثی شکل قرار گرفته‌اند که کار کردن با آنها راحت‌تر است. حتی قسمت پایین فرمان نیز برش خورده است تا فضای پای بیشتری برای راننده مهیا شود.
تیم مهندسی استون مارتین ادعا می‌کند که ونتیج جدید با حداکثر سرعت ۳۱۵ کیلومتر بر ساعت، در زمان ۳.۶ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد که یک ثانیه از مدل ۲۰۱۵ ونتیج GT سریع‌تر است. در واقع نسل جدید ونتیج در مقایسه با نسل گذشته، در تمام بخش‌ها از حداکثر سرعت تا قیمت ارقام بیشتری ارائه می‌دهد و تنها حجم موتور آن ۰.۷ لیتر کمتر شده است. به دلیل وجود نسبت دنده‌های کوتاه‌تر در جعبه‌دنده‌ی هشت سرعته خودکار ZF، سواری ونتیج سریع‌تر و نرم‌تر شده است. برای اولین بار، ونتیج ۲۰۱۸ از دیفرانسیل الکتریکی در محور عقب استفاده می‌کند. دیفرانسیل برقی به سیستم کنترل پایداری متصل است و گشتاور مورد نیاز چرخ‌های عقب را تغییر می‌دهد. هر دو سیستم کنترل پایداری و کنترل کشش را می‌توان غیر فعال کرد. اگر بزرگ‌ترین ایرادی که به استون مارتین وارد می‌شود، شباهت بالای محصولات آن به یکدیگر باشد؛ ونتیج ۲۰۱۸ بدون شک این ایراد را رفع کرده است و اگر کیفیت سواری ونتیج ۲۰۱۸ِ، مانند طراحی آن باشد؛ استون مارتین پیروز میدان خواهد بود.
